Το συνεργείο που εισήγαγε και συναρμολογούσε στην Ιταλία τα Γαλλικά αυτοκίνητα Darracq, αποφάσισε να κατασκευάζει πλέον τα δικά του αυτοκίνητα και έτσι άλλαξε το όνομά του από Societa Anonima Italiana Darracq, ή πιο σύντομα S.A.I.D., σε Anonima Lombarda Fabbrica Automobile, ή για πιο σύντομα A.L.F.A., βάζοντας τα θεμέλια για μια από τις πιο αγαπημένες μάρκες στην ιστορία της αυτοκίνησης. Η Λομβαρδία είναι η ευρύτερη περιοχή της Ιταλικής επικράτειας, με πρωτεύουσα το Μιλάνο.
Το ημερολόγιο εκείνη τη μέρα έδειχνε: Παρασκευή 24 Ιουνίου 1910. Πρόεδρος της εταιρίας ανέλαβε ο Cavaliere Ugo Stella ένας αριστοκράτης από το Μιλάνο, παρότι η έδρα της εταιρίας ήταν ακόμη στην Νάπολη. Σύντομα η έδρα θα μεταφέρονταν αφού ήδη είχαν ξεκινήσει να χτίζονται οι εγκαταστάσεις ενός νέου εργοστασίου 6700 m² στα περίχωρα του Μιλάνου, στο Portello. Αφού λοιπόν για τέσσερα περίπου χρόνια συναρμολογούσαν τα μικρής ιπποδύναμης Γαλλικά Darracq, η μικρή Ιταλική βιοτεχνία, άρχισε να κατασκευάζει αυτοκίνητα, με το μεγαλεπήβολο σχέδιο να ανταγωνιστεί την Fiat και την Issotta.
Για σύμβολο χρησιμοποίησαν τον συνδυασμό δύο εμβλημάτων της πόλης του Μιλάνου, τον κόκκινο Σταυρό και το φίδι. Τα πρώτα αυτοκίνητα της ALFA εκείνη τη χρονιά του 1910 περιλάμβαναν το 12HP και το 24HP. Οχήματα με υψηλή ποιότητα και τετρακύλινδρους κινητήρες, σχεδιασμένα από τον Giuseppe Merosi. Παραλλαγές αυτών των δύο, κατασκευάζονταν μέχρι και το 1921. Βέβαια, η "παραγωγή" της ALFA ήταν ένας σχετικός όρος. Με 300 υπαλλήλους, η εταιρία κατασκεύαζε περίπου 350 αυτοκίνητα το χρόνο, όχι αρκετά ώστε να ισχυροποιούν οικονομικά την εταιρία. Η σωτηρία θα έρχονταν πέντε χρόνια αργότερα.
Ο Nicola Romeo αποφοίτησε ως μηχανολόγος από το Πολυτεχνείο της Νάπολη το 1899.
Μετά από αυτό δούλεψε για κάποια χρόνια στο Βέλγιο, όπου έκανε μεταπτυχιακό ως Ηλεκτρολόγος Μηχανολόγος. Το 1911 επέστρεψε στην Ιταλία και ίδρυσε την εταιρία
Nicola Romeo & Co. Στο Μιλάνο. Κατασκεύαζε μηχανές και εξοπλισμό εξόρυξης μεταλλευμάτων για ορυχεία και ήταν τόσο επιτυχημένος που αποφάσισε να επεκτείνει τις δραστηριότητές του αγοράζοντας ποσοστά της τοπικής αυτοκινητοβιομηχανίας A.L.F.A. (Anonima Lombarda Fabbrica Automobili) το 1915.
Μόλις τρία χρόνια αργότερα (1918) ο Romeo εξαγόρασε ολόκληρη την ALFA και την μετονόμασε σε Anonima Lombarda Fabbrica Automobili Romeo ή απλά Alfa Romeo.
Η Alfa Romeo αρχίζει να ξεχωρίζει τον νεαρό οδηγό αγώνων Enzo Ferrari, που εκείνη την χρονιά (1919) θα τερματίσει ένατος στο Targa Florio, ενώ δεν είχε συμπληρώσει ακόμη τα 21 του χρόνια. Την επόμενη χρονιά οδηγώντας ένα τροποποιημένο Alfa Romeo, ο νεαρός Enzo Ferrari θα τερματίσει δεύτερος στο Targa Florio, αρχίζοντας να δημιουργεί ένα θόρυβο γύρω από το όνομά του.
Το πρώτο αυτοκίνητο με το νέο σήμα της Alfa Romeo κατασκευάστηκε το 1921 και ήταν το Τorpedo 20/30 HP.
Η εταιρία κέρδισε μια καλή φήμη χάρη στα κομψά και ασφαλή αυτοκίνητα που κατασκεύαζε, ενώ ασχολούνταν και με εξαρτήματα για αεροπλάνα. Δυστυχώς, λόγο μερικών λάθος επενδύσεων η εταιρία έφτασε το 1927 στο χείλος του οικονομικού γκρεμού. Σε μια τεταμένη μάλιστα συνεδρίαση του διοικητικού συμβούλιο ζητήθηκε από τον Romeo να εγκαταλείψει την εταιρία, αν και ο νέος Πρόεδρος, ο Pasquale Gallo τον έπεισε να παραμείνει ως Πρόεδρος. Επίσημα ο Nicola Romeo παραιτήθηκε από την Alfa Romeo το 1928.
Το πρώτο αυτοκίνητο με τον χαρακτηρισμό Gran Turismo ήταν η Alfa Romeo 6C 1750 Gran Turismo του 1929. Ο όρος μεταφράζεται ως “μεγάλου τουρισμού”, δηλαδή ένα αυτοκίνητο σχεδιασμένο για ταξίδια μεγάλων αποστάσεων με ανέσεις όμως αυτοκινήτων πολυτελείας.
Ένα σπορ σασί και κινητήρας της Alfa Romeo είχαν σχεδιαστεί για το δρόμο αλλά και για αγώνες, με μια μεγάλη ποικιλία αμαξωμάτων που προσαρμόζονταν επάνω του. Ιδιαίτερα η έκδοση Berlinetta της Carrozzeria Touring υπήρξε νικητής στο Migle Millia του 1931 στην κατηγορία Vetture Chiuse (κλειστά οχήματα). Την επόμενη χρονιά θα κέρδιζε τον ίδιο αγώνα μια ίδια Alfa Romeo με υπερσυμπιεστή. Το αυτοκίνητο είχε σχεδιαστεί από τον Vittorio Jano, που αργότερα θα ηγούταν της ομάδας που σχεδίασε την Lancia Aurelia B20 GT.
Τον πρώτο του αγώνα ο Enzo Ferrari τον κέρδισε το ‘23 στο Grand Prix της Ravenna, ενώ ακολούθησε η νίκη του στο Circuit του Savio. Το ‘24 υπήρξε η καλύτερη χρονιά του, με τρείς νίκες στην Ravenna, την Polesine και στο Coppa Acerbo στην Pescara.
Ο Ferrari εκείνη την εποχή είχε σοκαριστεί αρχικά με τον θάνατο του συναγωνιστή του Ugo Sivocci, ενώ άρχισε να οδηγεί πιο συντηρητικά μετά και τον τραγικό θάνατο του Antonio Ascari. Παράλληλα άρχισε να τον ενδιαφέρει και η πλευρά της διοργάνωσης των αγώνων Grand Prix. Μετά την γέννηση του γιού του Alfredo (τον φώναζαν Dino), το ‘32, ο Ferrari αποφάσισε να σταματήσει τους αγώνες και να επικεντρωθεί περισσότερο στην οργάνωση και την ανάπτυξη των αγωνιστικών αυτοκινήτων της Alfa Romeo. Τελικά δημιούργησε μια ομάδα με τους καλύτερους οδηγούς αγώνων της εποχής, όπως τον Giuseppe Campari και τον Tazio Nuvolari. Την αγωνιστική του ομάδα, το ‘29 την ονόμασε «Scuderia Ferrari».
Το Scuderia ήταν δανεισμένο από τις ομάδες των αλόγων κούρσας, αφού στα Ιταλικά είναι το συγκρότημα δωματίων μιας επαύλης, που χρησιμοποιούνται ως στάβλοι για άλογα, αλλά και ως γκαράζ αποθήκευση για τις άμαξες, τους ιμάντες και διάφορα εργαλεία). Η Scuderia Ferrari λειτουργούσε λοιπόν ως το αγωνιστικό τμήμα της Alfa Romeo. Η ομάδα υπήρξε πολύ επιτυχημένη χάρη σε αυτοκίνητα όπως το θρυλικό Alfa Romeo P3, σε συνδυασμό με τους ταλαντούχους οδηγούς του. Αποτελούσε μια ιδιόμορφη λέσχη οδηγών αγώνων και Gentlemen, με σκοπό την οργάνωση των αγώνων για τα μέλη της.
Την ίδια εποχή, μητέρα του ήρωα του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου Κόμη Francesco Baracca, που είχε καταρριφθεί με το αεροπλάνο του στο τέλος του πολέμου, χάρισε στον Enzo Ferrari ένα μενταγιόν του γιου της με το έμβλημά της οικογενείας, ένα άλογο που σηκώνονταν στα δύο του πόδια, το Cavallino Rampante. Το μαύρο αλογάκι σε κίτρινο φόντο θα γίνει το επίσημο έμβλημα της αγωνιστικής ομάδας του Ferrari έκτοτε (και φυσικά το σήμα της μετέπειτα ομώνυμης αυτοκινητοβιομηχανίας).
Μετά το 1940 η Ιταλία υπέφερε από την έλλειψη καυσίμων, κυρίως μετά την μεταφορά τεράστιων αποθεμάτων της στην Ισπανία για την υποστήριξη του Εθνικιστή Στρατηγού Franco κατά την διάρκεια του Ισπανικού εμφυλίου. Οι ελήψεις αυτές εντάθηκαν όταν η “Κοινωνία των Εθνών”, απαγόρεψε τις εξαγωγές καυσίμων προς την Ιταλία. Περαιτέρω προβλήματα στις καθημερινές μετακινήσεις των Ιταλών προέκυψαν όταν η κυβέρνηση άρχισε να αποθηκεύει μεγάλες ποσότητες καυσίμων για τον επερχόμενο πόλεμο, ιδιαίτερα μετά το “Χαλύβδινο Σύμφωνο” συνεργασίας με την Γερμανία το Μάιο του ‘39.
Έτσι η πολύ μικρή ποσότητα Βενζίνης που διοχετεύονταν στην αγορά της χώρας οδήγησε πολλούς Ιταλούς στην χρήση διάφορων μίξεων Αιθύλιο-αλκοόλης και υποκατάστατων καυσίμων που επιδρούσαν ολέθρια στα καρμπυρατέρ. Η κατάσταση αυτή ενέπνευσε κάποιους πειραματισμούς με την ηλεκτρομαγνητική έκχυση καυσίμου (Fuel Injection) σε ένα Alfa Romeo μοντέλο 6C, κατά την διάρκεια της προετοιμασίας του για τον αγώνα του Migle Milia. Ο νέος ριζοσπαστικός μηχανισμός σχεδιάστηκε από τον κατασκευαστή αεροσκαφών της Caproni, τον Ottavio Fuscaldo. Το Injection επέτρεπε στον κινητήρα να λειτουργεί πιο αποδοτικά με μια μεγάλη γκάμα υποκατάστατων καυσίμου. Το σύστημα αυτό εισήγαγε τρία νέα χαρακτηριστικά που θα γίνονταν η βάση για τα μετέπειτα ηλεκτρονικά ελεγχόμενα συστήματα έκχυσης καυσίμων. Το σύστημα λειτουργούσε με ηλεκτροβαλβίδες εισαγωγής, χαμηλής πίεσης ψεκασμό στις εισαγωγές και μια συνεχόμενη ανακύκλωση του καυσίμου.
Το βελτιωμένο 6C το οδήγησε ο Antonio Chiodi, πιλότος δοκιμών και αυτός για τα αεροπλάνα της Caproni. Το καύσιμο που χρησιμοποίησαν ήταν ένα μείγμα Αιθανόλης και λαδιού καρύδας. Στον αγώνα τερμάτισε πίσω από την μεγάλη Alfa 6C 2500 SS, αλλά μπροστά από όλες τις άλλες 6C. Δύο μήνες μετά το Migle Milia εκείνης της χρονιάς, οι παγκόσμιες εχθροπραξίες οδήγησαν στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και την Ιταλία σε κήρυξη πολέμου με την Αγγλία και την Γαλλία.
Εντωμεταξύ ο Enzo Ferrari φεύγει από την Alfa Romeo αποφασισμένος να κατασκευάσει τα δικά του αυτοκίνητα. Ιδρύει γι' αυτό το λόγο την εταιρία Auto-Avio Costruzioni Ferrari.
και η ιστορία συνεχίζεται μέχρι σήμερα ....